Alex Farrar toonde speciaal op deze avond zijn zwevende sculptuur En Plein Air: een alledaagse kartonnen doos die als een onhandige vrijbuiter door lucht tuimelt, autonoom en buiten ons bereik. 

En Plein Air was eerder te zien tijdens de Kunstvlaai, mei 2010.

 

 

Alex Farrar – ‘En Plein Air’

En Plein Air is een lichtgewicht constructie die is ontworpen om onophoudelijk rond te zweven in de toegemeten ruimte, met de mogelijkheid een interactie aan te gaan met de totale tentoonstelling. Wars van instructie/onverschillig voor opdrachten zweeft de constructie vrij rond, steekt de ruimte over, op een koers die wordt bepaald door veranderingen in temperatuur en luchtdruk.

Zweven - ongecontroleerd en onregelmatig, in tegenstelling tot de beheersing van het luchtruim waar ‘vliegen’ de uitdrukking van is - bevordert het gebaar van onverantwoordelijkheid en de uitdaging van een autonoom optreden. De kartonnen doos vertegenwoordigt het gewone, hetgeen, anders dan de heldendaden van het vrije vliegen, heel goed past bij de onhandigheid van het zweven. Dankzij deze ‘gewoonheid’ ontsnapt  het werk ook aan associaties met andere op helium drijvende voorwerpen, zoals ballonnen, luchtschepen, Japanse lantarens.  De vorm van de kartonnen doos is in z’n geheel  ongeschikt voor beweging door de lucht; de maat ervan benadrukt de grappige onschuld ten opzichte van de taak die de doos heeft gekregen.

Als sculpturale vorm, met een gewicht 8 gram en een volume dat ontstaat door de pedaalemmerzak met helium die het geheel in de lucht houdt, is het een onderzoekend en verwarrend object. Het verontschuldigd zich met succes voor zijn mogelijk  ontwrichtende reispad.

 

Alex Farrar – ‘En Plein Air’

En Plein Air is a light weight construction designed to restlessly float around it's appointed space, potentially interacting with the entire exhibition. Defying curated instruction it floats freely, traversing the space, its course determined by variations in temperature and air pressure.

Floating; which is uncontrolled and irregular, as opposed to the mastery of the skies which ‘flying’ represents; promotes the gesture of irresponsibility and the challenge of an autonomous performance. The cardboard box represented an ordinariness which, avoiding the heroics of free flight, perfectly sits with the clumsiness of floating, as well as dodging any connotations attached to helium assisted floating, such as a celebrations, airships or Japanese lanterns. The complete aerodynamic unsuitability of a cardboard box and its scale further emphasises the comic ignorance of the performance it has been given.

As a sculptural form, weighing minus 8 grams and fattened by the swing bin bag inflated with helium that holds it in the air, it is a tentative and confusing object, effectively excusing itself of the potentially disruptive and consuming lines of passage.